سَرمدی بادا رستاخیزآفرینی ۱۵ خرداد
۱۵ خرداد، رستاخیز «جان»ها بود.
«جان»ها، پیام جانان را که از ژرفای «جان» ولیّ خدا برآمد، شوق‌انگیزانه به «جان» نیوشیدند، فراخاستند و بی‌مُحابا، پنجه‌درپنجهٔ دیوان و دَدان افکندند و قهرمانانه بر برج و باروی جاهلیّت سیاه، شبیخون زدند و رواق‌رواق زندگی خود را به نام بلند احمد آراستند.
«جان»های گرفتار در قفس «تن»، بالِ پرواز بسته و از اوج‌گیری بازمانده، «دنیا» را با همهٔ گستردگی، همان قفس می‌انگارند و به آن خوی می‌گیرند و هرگونه دگرگونی، گشایش، افق‌گشایی و سپیده‌دَمی را برنمی‌تابند.
با این «جان»های خوگر به قفس تنگِ «تن» نمی‌توان از حالی به حالی شد، از پستی به بلندی برآمد، اوج گرفت و از آن اوج، برکه‌های زلال و شاداب‌سازِ روح و روان را شناخت و بر کرانه‌های آن‌ها فرود آمد و خیمه و خرگاه افراخت و زندگیِ سازوار با سرشت را بنیان گذارد و حالِ سزاوار انسانی پدید آورد.
امام، که «جان»ی سرشار از نفحات ربّانی داشت، از اوج‌گیری‌های شگفت‌انگیز «جان» آگاه بود، برای ساختن و افراشتن پایه‌های جامعهٔ تراز وَحیانی، بایستی «جان»ها را اوج می‌داد و بال آن‌ها را به پرواز می‌گشود و برای فرودآیی این «جان»های شیفته و بال به پرواز گشوده، زمینه‌های فرودآیی به چشمهٔ حیات را مهیّا می‌کرد.
۱۵ خرداد، این‌سان بردَمید و «جان»های تاریک را روشن کرد و رَستاخیز «جان»ها شد.
سَرمدی بادا رستاخیزآفرینی ۱۵ خرداد